Arya Bàhram (Majid Bahram beiguy) مجید بهرام بیگی

دوازده امام ایرانی !!؟؟

شاید بعضی ها از این تیتر تعجب کنند ولی با خواندن این متن از این تعجب بیرون خواهند آمد

امام یعنی رهبر و رهبر کارش رهبری یک گروه هم عقیده و یا یک قوم و یا یک ملت است

این گروه یا قوم و یا ملت برای فرمانبری از رهبر بایس یک حداقل شناسایی از عقاید و صفات گروه یا قوم و یا ملت خود و رهبر را بشناسند وگرنه حتی با یک رهبری خوب اقدامی مثبت به ثمر نمی رسد.

ملت ایران در طول تاریخ خود هزاران بزرگوار در رشته های مختلف نه تنها به ایران بلکه به بشریت هدیه کرده است. این افراد با نوشته ها ویا نقاشیها و مجسمه ها و شعرها و از جان گذشتگیهای خود ایران را به اینجا رساندند که امروز هستیم.

این افراد بایس برای هر ایرانی و نه تنها ایرانی برای جهان شناخته شده باشند . آثار آنها بایس برای ایرانیها و بیگانه ها شناخته شده باشد

دوازده امام ایرانی همان دوازده کتابی هستند که ایرانیها را راهنمایی و رهبری میکنند که این جواهرهای فرهنگ و هنر و سیاست ایران را بشناسند .

کشور ایران از فرهنگ و هنر لبریز است ؛ در سوی دیگر تشنه فرهنگ و هنر است و به راستی میتوانم بنویسم که اگر همه این دستمایه ها در شهرها در استانها به گونه ای بسامان زمینه ی بهره برداری بشود و آنها را در دست رسی مردم خود و جهانگردها بگذاریم میتوانیم یک بی نیازی به ارزهای بیرونی از فرنگ پیدا کنیم. بیایید نگاهی باریک با این اندیشه بیاندازیم. کارهای هنری بایس در آینده مانند نگاهی که ما کنون به تخت جمشید و مزگت اصفهان داریم برای کشش جهانگرد داشته باشیم و به ویژه در بخش هایی از کشور که ازدید جهان گردی ناتوان تر می باشند.

مثال نقاشی :

بسیاری از جوانان ما استعداد زیادی در نقاشی دارند . تعدادی از آنها به گونه ای خلاقیت دارند تا حتی موفق به رسیدن استادی می شوند. این استادها تابلوهای بسیار زیبا از خود به جا می گذارند . متاسفانه بسیاری از این تابلوهای این بزرگان به فروش و برای همیشه از دست میروند. چرا ؟ به دلیل احتیاج مادی و ماهانه یک هنرمند !! این یک فاجعه هنری است.

بیایید یک پیمان همه با هم ببندیم و همه قبول کنیم که :

1 ) کارها و اثرهای بزرگ هنری در ایران به همه تعلق دارد و بایس در اختیار همه قرار بگیرد (نمایشگاه و موزه) و قابل

خرید و فروش در کشور نیست

. این آثار یگانه هستند و بس ارزشمند و نبایس آنها را از دست داد. آیا میتوان تصور کرد که فقط یک نفر شاهنامه فردوسی یا کسی دیگر بوستان و گلستان را در اختیار داشته باشد و دیگران از آنها محروم باشند مانند زمانهای گذشته که کتابها فقط به مذهبیون و اشراف تعلق داشتند؟. جواب مسلما منفی می باشد پس چرا بایس قبول کنیم که شاهکارهای بزرگ استادان نقاش ما ، خطاط و مجسمه ساز ما ، مانند نان سنگک و تافتون به بیگانگان فروخته شوند و از دید همه برای همیشه ناپدید شوند ؟؟

ولی چه کار بایس کرد ؟

هر هنرمند که حتی به مقام استادی هم رسیده باشد مانند هر کس دیگر نیازهای مادی میدارد . اگر این نیازهای مادی برطرف شود ترس او از آینده گرفته میشود و این خود دوباره به شکوفایی هنری او می افزاید. پس هر جوان با استعداد که امتحان ورودیه یک دانشکده یا هنرستان یا موسسه عالی دولتی را با موفقیت می گذراند و تا به مقام استادی میرسد بایس از طرف دولت پشتیبانی مالی برای تولید آثار هنری را داشته باشد. خدا میداند که چه تعداد از این جوانان با استعداد ما به دلیل نداشتن پشتیبانی مالی به رشته هایی وارد شدند و کارهایی کردند که نگذاشت استعداد هنری آنها شکوفا شود. پس :

2) دولت بایس برای این استادان تایید شده و دانشگاهی تضمین مالی قبول کند

خوب دولت اینجا کمک مالی به این هنرمندان می کند و آنها نیز با قراردادی با دولت تعداد اثرهای هنری که در سال تولید می کنند را مشخص می کنند به همانگونه که در بخش خصوصی با گالری ها نیز می کنند. یعنی در واقع میشوند هنرمند ملی.

میدانم بسیاری از هنرمندان با این ایده مخالفت می کنند و آزادی هنری خود را در خطر می بینند و دوست ندارند برای دولت کار کنند. من خودم هم میدانم که این ایده جذاب نیست ولی راه دیگر چیست ؟

به آنجا برسیم که هنر نتواند یک هنرمند را خوراک و خانه دهد ؟؟

ما نبایس از سودهای این نظر چشم پوشی کرد.

خوب سوال این است که با این آثار دولت چه کار می کند ؟

هنر و فرهنگ غذای روحی بشر است . میتوانید یک زندگی را بدون موسیقی و بدون فیلم تصور کنید؟ عده ای علاوه بر این نمیتوانند زندگی بدون رفتن به کنسرت موسیقی یا تئاتر در ماه را تصور کنند ودر آینده هم مردم نمیتوانند یک زندگی بدون گردشی ماهانه در موزه یا گالری را تصور کنند و این یعنی یک زندگی فرهنگی و هنری داشتن.

کشور ما کشوری هشتاد میلیونی است. اگر قرار بر این بگذاریم که هر 300.000 نفر حق داشتن یک گالری دولتی برای گردش های فرهنگی دارند یعنی ما در ایران احتیاج به 267 گالری دولتی داریم که در این گالری ( که بعد از فوت هنرمند به موزه او تبدیل میشود) آثار بزرگان ایران (نقاشی، خطاطی ، مجسمه سازی) حفظ و نشان داده میشود. این گالری های دایم را بایس در شهرها و مناطقی نخست برپا کرد که از لحاظ جهانگردی از شهرهای دیگر عقب تر هستند تا به شکوفایی هنر و جهانگردی در این مناطق کمک کنیم. یک بازدید از گالری یک هنرمند استاد نقاش یا خطاط یا مجسمه ساز ( با فروش بلیط و کتابها و پوسترها و دفترچه و فنجان و ...ی این هنرمند به گونه ای اختصاصی) بایس در برنامه یک تور شهرگردی یک توریست خارجی مورد نظر باشد همانگونه که گذراندن یک شب در یک کنسرت رقص وموزیک و آواز های محلی آن شهر بایس در این برنامه توریستی باشد. هر چه تعداد هنرمندان بیشتر تعداد گالری ها بیشتر و توریسم بیشتر و سرمایه بیشتر برای ایران و تولید کار میشود.

پس می بینیم که هنر بسیار میتواند موثر در امور اقتصادی ایران باشد.

خانه موسیقی دانان و بزرگان کتاب و ادب و دانشمندان بزرگ نیز بایس پس از فوت آنها به موزه شود و این خانه ها نیز در

لیست برنامه های گردشی در آن شهر قرار بگیرد.

زیاد حرف نزنیم ، زیاد کار کنیم.

آریا بهرام

1 بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ

بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ جلد کتاب 1

بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ پشت کتاب 1

2 بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ

بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ جلد کتاب 2

بزرگان نقاشی ایران در طول تاریخ پشت کتاب 2

1 خوش نویسان و ادبای ایران در طول تاریخ